NA ovu temu napisani su brojni oprečni tekstovi u kojima su dati manje-više isti odgovori: Srbi i Hrvati su dva najsličnija naroda na svetu, govore jezikom koji se razlikuje u "pet deka", ali su teško oboleli od kompleksa narcizma malih razlika, kako je tu stvar nazivao Frojd, stilizovani analitik ljudske psihe.
A brutalni dijalektičar srpsko-hrvatskih odnosa Miroslav Krleža napisao je da su Srbi i Hrvati dva komada jedne balege, koju je točak zaprežnih kola balkanske istorije prepolovio na dva dela. Između Frojda i Krleže leži lepeza raznoraznih teorija o hrvatskoj mržnji prema Srbima, koja je po jednima eksplodirala tek u 20. veku, a po drugima postoji odavno.
Dobrica Ćosić je u trilogiji "Vreme zla" kroz dijalog Vukašina Katića i Slobodana Jovanovića iznedrio tezu da nas Hrvati mrze jer smo im u Kraljevini SHS bili siromašan gospodar, pa su nam zato 1941. uzvratili genocidom. Oni su Kraljevinu doživeli kao srpsku, mračnu tamnicu, gladnu, golu i bosu, nakon bogate i prosvećene Austrougarske. A psiholozi kažu da siromašan gospodar na posebno bolan način vređa potčinjenog.
U Hercegovini, gnezdu hrvatske mržnje prema Srbima, već su u prvoj godini života Kraljevine SHS Hrvati pevali a, uz njih, muslimani pripevali: "Dok je bilo Franje, bilo je i panje (hleba), onda došlo Bre (Srbijanci) i odnelo sve."
Oni koji vole da rone dublje u istoriju, ovako demantuju Ćosićevu teoriju: Katolička crkva je još krajem 18. veka lukavo okrenula hrvatsko pučanstvo, posebno zagorsko-slavonsko, protiv Srba. Koji su u to doba bili brojni i odani austrijski graničari, štiteći je od turskih prodiranja. Za to su primali ajluk (platu) od kante ulja, vrećice brašna, fišeka soli i flaše petrola (gasa) za lampu. I imali su osedlanog konja. Za to vreme su hrvatski mužici, seljaci, za šaku kukuruznog brašna vazdan kopali vlastelinsku zemlju mađarskih grofova i latifundista. Dok su im leđa pucala od tereta, crkva ih je po njima šibala lažima da Srbi uživaju, konja jašu, sablju pašu i još platu primaju.
Na autentičnom bolu, siromaštvu i jalu (zavisti) hrvatskog seljaka, katolički popovi su u narodu izgradili svoj potonji ogromni autoritet u poslu propovedanja srbomržnje.
Neki tvrde da je Vuk Karadžić pobrisao najveću razliku između Srba i Hrvata kada je Latine, kako ih je zvao, uveo u isti jezički korpus, darovavši im na već dorađeni pravopis. Umesto da ih je ostavio u lokalnoj kajkavštini/čakavštini, gde bi se osećali tesno i inferiorno, jer bi ih s prostora bivših dveju Jugoslavija na primer razumeli donekle samo susedni Slovenci. Ali Vuk je bio kulturni preteča komunista i Jugoslovena. Za šaku malog mita od Kopitara, sinekure za štampu Pravopisa i Rječnika, naneo je ogromnu, potonju štetu srpskom narodu. Uveo nam je zlog brata prvo u jezičku kuću, a potom i u ostale odaje, čija je mržnja prema nama ubrzo dobila snagu istorijskog huka. Koju su podupirali i uvećavali hrvatski moćni saveznici, a koji su istovremeno bili naši još moćniji neprijatelji.
Između redaka ovih teorija provlačile su se i mnoge druge, rasističke. Otac hrvatske domovine dr Ante Starčević, inače lički polu-Srbin, tvrdio je da su Srbi vlaški nakot, nečista rasa, bića niže vrednosti i smeće od naroda jer su legura Cigana i Vlaha.
Dr Ivo Pilar, njegov sledbenik i otac hrvatske geopolitike, pisao je da su Srbi niža rasa, jer imaju crnu, kovrdžavu kosu i debelu dlaku naspram hrvatske: plave, prave i tanke. Da su zlo Balkana, nomadske vucibatine, malobrojni narod, ali otrovan kao mala zmija, s neukrotivim razbojničkim i pljačkaškim nagonom u sebi.
Tuđmanov hadezeovac dr Šime Đodan je devedesetih govorio da Srbi imaju male mozgove u velikim i trokutastim glavama, kakve su imali daleki ljudski preci, naspram izduženih, elegantnih i gospodskih hrvatskih lobanja, itd.
Na ovome đubrištu je uzgojena hrvatska mržnja prema Srbima. I neprestano buja. Hrvati imaju dva-tri izrazito oštra kompleksa teritorijalnog i nacionalnog identiteta. Jednom su nogom na Balkanu, a drugom na Mediteranu, u Austrougarskoj su bili dodeljeni Pešti na upravu, a ne Beču. To su doživeli kao veliku uvredu i poniženje, jer su pod bečkim nadzorom bili Slovenija, Bosna i Vojvodina.
Iz tog pretinca hrvatske svesti je suknula srbomržnja i sevnule su ustaške kame. Čiji sjaj i siktavi zvuk kao da se nanovo vide i čuju iz reči današnjih potomaka pomenute hrvatske rasističke naučenjačke half-linije: Starčević-Pilar-Mandić.
(http://www.novosti.rs)
0 Коментари